درمسیر خودپذیری غیر شرطی

       خودپذیری مانند عزت نفس نیست. اگرچه عزت نفس به این اشاره دارد که بطور خاص ما خود را چقدر ارزشمند می بینیم، اما خود پذیری به تاکید کلی و برتری از خود اشاره دارد.

       وقتی خود را می پذیریم، قادر به پذیرفتن همه واقعیت های وجودی خود، و نه فقط بخش های مثبت قابل ارزشگذاری، هستیم. این یعنی خودپذیری غیر شرطی. این که فارق از هر قید وشرطی می توانیم محدودیت ها و نقاط ضعف خود را بشناسیم و این شناسایی و آگاهی تداخلی در توانایی ما برای پذیرش کامل خود ندارد.

       اگر واقعا"می خواهید عزت نفس خود را پرورش دهید لازم است کشف کنید که کدام بخش از خود را هنوز نتوانسته اید بپذیرید. برای این که بتوانیم خود را بیشتر دوست داشته باشیم باید به خودپذیری برسیم و این فقط زمانی رخ می دهد که قضاوت در مورد خود را متوقف کنیم. آن وقت است که میتوانیم حس مثبت امنیت "چه کسی هستیم "را درک کنیم. لذا به محض متوقف کردن سخت گیری نسبت به خود ، عزت نفس بطور طبیعی افزایش می یابد. و دقیقا" به همین دلیل است که خودپذیری شامل چیزی بیشتر از عزت نقس میشود و برای شادی و سلامتی ضروری است.

• چه چیز تعیین کننده خودپذیری یا فقدان آن است؟

        ما به عنوان فرزند ، قادر به پذیرش خود در حدی هستیم که احساس کنیم توسط والدینمان پذیرفته شده ایم. تحقیقات نشان میدهد که تا قبل از 8 سالگی ما توانایی تدوین روشن ، مجزا و فرمول شده از خود را نداریم. این یعنی آنچه ما درک می کنیم آن چیزی است که توسط مراقبت کننده ها (والدین ) به ما منتقل می شود. بنابراین گرچه گاهی کنترلمان به دلیل رفتارهای حادثه جویانه سخت است،اما در کل قابل قبول هستیم و اگر والدین ما قادر نباشند یا نخواهند پیام ها را به خوبی ارسال کنند ، در آن هنگام ما ابتدا خود را دارای دو جنبه می بینیم:

        توجه مثبتی که از والدین دریافت می کنیم ممکن است وابسته به این باشد که چگونه عمل می کنیم. و متاسفانه آن چه که ما یاد گرفته ایم اینست که بسیاری از رفتارهایمان برای آنها (والدین ) قابل پذیرش نیست و در نتیجه شناخت خودمان برمبنای این رفتارهای انتقادی بطور اجتناب ناپذیری منجر به این می شود که خود را ناشایست و بی کفایت ببینیم.

       علاوه براین، ارزیابی نامطلوب والدین می تواند به فراتر از رفتارهای طرد شده برسد. به عنوان مثال ممکن است والدین پیامی مثل تو خودخواه هستی - تو به اندازه کافی باهوش نیستی (خنگ هستی) - تو خوب نیستی و ... را منتقل کنند. آنچه اغلب متخصصین سلامت روان تایید می کنند این است که این پیام ها شکل نامحسوسی از آزار عاطفی را منعکس می کند، که سبب می شود تقریبا" همه ما خود را مشروط بپذیریم و در نتیجه یاد می گیریم به بسیاری از جنبه های خود بطور منفی توجه کنیم. دردرک کامل نگرش جاری از خودمان لازم است انتقاد و عدم پذیرشی را که احتمالا" از خواهرها، برادرها ، دیگر خویشاوندان، معلمین و همسالان خاص خود دریافت کرده ایم را هم اضافه کنیم.

       احساسات دردناک طرد شدن و تنهایی که اغلب تجربه می کنیم نیز در دست والدینِ بیش از حد منتقد است. این تمایل به انتقاد از خود، در قلب و بطن بسیاری از مشکلاتی است که به عنوان بزرگسال ناخواسته برای خود ایجاد کرده ایم. لذا اگر در شک و تردید نسبت به خود درگیر هستید لازم است بدانید تقریبا" همه ما مبتلا به یک یاس منفی خاص هستیم ، یا خودمان را به طرقی معیوب می بینیم. این است که همه ما به درجاتی از ویروس مزمن " عدم پذیرش" خود رنج می بریم.

• چگونه می توانیم به خودپذیری برسیم؟

       پذیرش خود به صورت غیرشرطی علیرغم کمبودها احتمالا "بطور خودکار از والدین و مراقبت کننده های اولیه به ما منتقل شده است. پیام های مثبتی درمورد خود دریافت کرده ایم و بعلاوه در محیطی حمایتی رشد کرده ایم. اما اگر اینطور نباشد، نیاز داریم که یاد بگیریم چگونه خود را تایید کنیم. و قاطعانه می توان گفت که " مستقل تایید کردن خودمان تمام چیزی است که برای خشنود بودن از خود لازم داریم ( اگر فقط از عادت قضاوت خود خلاص شویم)". اگر بخواهیم به طور طبیعی در اعماق وجود خود صلح ذهنی و رضایت شخصی را تجربه کنیم ، ابتدا باید خودپذیری بدون قید وشرط را افزایش دهیم. در حقیقت سطح پذیرش خود شما سطح شادی تان را تعیین می کند. هرچه خودپذیری بیشتری داشته باشید به خود اجازه می دهید شادی بیشتری بدست آورید.

      به عبارت دیگر شما همانقدر احساس شادی می کنید که باور کنید ارزشمند هستید.

     شاید بیشتر از هر چیز دیگر پرورش خودپذیری نیاز به پرورش مهربانی با خود دارد. فقط وقتی بتوانیم بهتر درک کنیم و خود را به خاطر خطاهایمان ببخشیم می توانیم ارتباط با خود را که تا کنون فراموش شده بود، ایمن نگه داریم . برای سازگار شدن نیاز به محبت بیشتری به خود ( کلید پیش نیاز خودپذیری) داریم. باید درک کنیم که از حالا به بعد فقط به این دلیل که از کودکی مجبور بودیم تسلیم قضاوت دیگران و مراقبت کنندگانمان باشیم ، تعهدی برای نشان دادن ارزش خود به دیگران نداریم . رفتار" درجستجوی تایید" ما از کودکی ( به غلط یا درست) منعکس کننده میراث عشق شرطی والدینمان است و لازم است از این میراث خلاصی یابیم.

گردآورنده : مهناز مرادی - مشاور خانواده